‘Ze was ontroostbaar toen Witje dood ging’

Als kleuter was Lynn al helemaal ‘paardengek’. Haar slaapkamertje stond vol met speelgoedpony’s en -paarden en ze had maar één wens: een eigen pony. Toen ze wat ouder werd, mocht ze één keer in de week naar de manege om pony te rijden. Dat vond ze helemaal geweldig, maar een eigen pony bleef haar droom. Groot was dan ook haar blijdschap toen ze 8 jaar werd en haar wens in vervulling ging.

Witje

Op het stukje land achter hun huis stond Witje en Lynn was altijd bij haar pony te vinden. Als ze niet op zijn rug zat, stond ze wel naast hem om hem te poetsen of de stal uit te mesten. Een halfjaar lang kon ze haar geluk niet op, maar toen sloeg het onheil toe. Witje werd ziek. Heel erg ziek. Hij had koliek en overleefde het niet.

Ontroostbaar

Lynn was ontroostbaar. Ze was haar maatje kwijt, háár pony aan wie ze haar diepste geheimen kon toevertrouwen. Door haar verdriet veranderde ze van een vrolijke meid in een stil en teruggetrokken kind. Soms had ze een enorme driftbui, en haar ouders wisten zich geen raad met haar. Wát ze ook probeerden, niets leek te helpen. Zelfs een nieuwe pony kon Lynn niet opvrolijken. Ze keek er nauwelijks naar om.

Ingrijpend

Het verlies van een dier kan enorm ingrijpend zijn. Een periode van rouw hoeft niet per se veroorzaakt te worden door het verlies van een dierbaar persoon. De dood van een (huis)dier kan, vooral bij kinderen, een net zo grote impact hebben. Kinderen hebben hun gevoelens doorgaans wat minder onder controle dan volwassenen en daardoor kan het voor hen moeilijker zijn om met dit verdriet om te gaan. Bij Lynn was dit duidelijk het geval en ze liep helemaal vast in het verwerken van de dood van Witje.

Creatief

Ik mocht Lynn helpen om het verlies van haar pony een plekje te geven. Lynn is een creatief meisje en daar zijn we mee aan de slag te gaan, omdat Lynn in het begin nog niet zo goed over haar verdriet kon praten. Door samen te schilderen en met andere creatieve werkvormen bezig te zijn, kwam er een opening en kon Lynn zich uiten. Ik vind het altijd weer bijzonder hoe kinderen zich helemaal bloot durven te geven zodra ze je vertrouwen. Bij Lynn kwam er heel veel los en langzaam maar zeker merkte ik dat ze krachtiger werd en weer zelfvertrouwen kreeg.

Veulen

Ze durfde zich niet te gaan hechten aan de nieuwe pony, die een beetje in het weitje achter het huis stond te verkommeren, en daarom keek ze er in het begin maar niet naar om. Stel je voor dat deze pony ook dood zou gaan? Dat wilde ze nooit meer meemaken. Gaandeweg de therapie stelde Lynn die visie gelukkig bij. En toen ze op een ochtend wakker werd en er een pasgeboren veulentje naast haar pony stond, liet ze haar reserves helemaal varen. Ineens kon ze haar hart weer openstellen en al haar zorg en liefde aan twee pony’s besteden. Het veulen werd ‘Witje’ genoemd.

Schilderij

Onlangs was Lynn hier voor de laatste keer en hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik kreeg een dikke knuffel van haar en ze had voor mij een mooie tekening van haar eerste pony gemaakt. Prachtig! Ze is weer blij en vrolijk en volgens haar ouders weer helemaal de oude! En daar word ik dan weer blij van!