Oneerlijk….

Oneerlijk…

Daar zitten we, samen op het bankje, langs de waterkant. De zon schijnt, maar de gesprekken die we voeren zijn ontzettend triest. Hij wist het al een lange tijd dat zijn moeder kwam te overlijden… maar nu het dan echt dichterbij komt is het onbegrijpelijk. De situatie is complex. Complex door de Corona tijd, maar ook door de scheiding die jaren geleden heeft plaatsgevonden. Ruim 1,5 week geleden was hij nog bij zijn moeder… ze werd al echt zwakker, maar ze konden gelukkig nog plezier maken. Ook toen was het confronterend genoeg. De Corona-maatregelen, dat is iets wat ze moesten bespreken, dat het kan zijn dat mama in het ziekenhuis komt te liggen en daar komt te overlijden. Wat dan? Het is zo onzeker allemaal. En de dienst, wat wil iedereen en wat wil hij. Hij weet het niet. Het is niet zo zijn ding om daar te staan. Ik heb wat boeken achter gelaten met wat gedichten erin… misschien was dat wat voor hem. Maar vandaag geeft hij aan dat dat niet zo bij hem past, maar ook niet bij zijn moeder. Ze was een humoristische vrouw, die altijd vol in het leven stond, en plots heeft (moeten) dealen met het feit dat zij deze heftige ziekte niet overleefd. Ondanks de ziekte waardoor ze ontzettend snel achteruit ging, maakten ze samen vaak vele grappen, en mochten graag veel lol hebben.
Langzaamaan gaat hij in gedachten naar de mooie herinneringen die hij heeft gemaakt met zijn moeder. We praten er over, we lachen erom en samen kijken we of we toch nog iets moois op papier kunnen krijgen om dat voor te dragen op de begrafenis, niet aan alle mensen, maar juist aan zijn moeder. “Best gek om hier mee bezig te zijn, terwijl ze nog leeft”, geeft hij aan.
Wanneer we klaar zijn en ik lees het voor, komt het binnen! “Het is zo oneerlijk!”, roept hij hard! “Ze heeft altijd gesport, goed voor haarzelf gezorgd, gezond en netjes geleefd, maar toch…. Waarom moet het mijn moeder overkomen?” En dan die stomme Corona! Het maakt het er niet makkelijker op! “Ieder telefoongesprek kan misschien wel het laatste zijn wat ik van haar hoor! Alle woorden die mama tegen me zegt blijven zo hangen in m’n hoofd, dat ik er soms gek van wordt en niet meer slaap. Kan ik haar nog 1x keer in het echt zien? Kan ik haar nog 1x knuffelen? Kan ik haar nog 1x een kus geven? Kan ik écht goed afscheid nemen? Ik weet het niet… het is zo oneerlijk allemaal! Ik wil helemaal geen afscheid nemen…..”