kladschrift

Daar sta ik…… op het schoolplein, wachtend op mijn kinderen die inmiddels vrij zijn van school. 2 van de 3 hebben mij inmiddels gevonden. Heerlijk in het zonnetje wacht ik op de andere. De juf komt inmiddels al naar mij toe. “Hij zal zijn arm wel even aan het schoonpoetsen zijn”, zegt ze. “Hij had een scheldwoord op zijn arm gekrast met stift, alleen wist hij zelf niet hoe dat was gekomen. Hij moest het zelf maar even gaan vertellen heb ik met hem besproken.” Inmiddels komt mijn zoon aangesjokt met een longboard onder zijn arm, de tas in zijn hand en een verdrietig/ boos gezicht. Hij ploft naast mij op de border, waar ik op zit. “Wat kijk jij boos en verdrietig”, zeg ik. “Nou je hebt het natuurlijk toch al gehoord van juf! Dus hoef ik het je toch niet meer te vertellen”, zegt hij boos. Hij lijkt inmiddels meer boos op zichzelf dan op hetgeen wat er aan de hand is. Ik doe net alsof ik van niks weet en zeg; “nee hoor, ik heb helemaal niks gehoord, wat is er aan de hand?” Hij laat mij zijn arm zien waar het scheldwoord nog behoorlijk leesbaar is. Ik vraag wat dat is. “Dat lees je toch”, zegt hij met een chagrijnige stem. Ik doe net alsof ik hem niet begrijp en vraag wat daar staat. Hij kijkt mij onderzoekend aan en vervolgens leest hij het voor. Ik vraag hem hoe dat daarop komt. “Door een stift!” is zijn antwoord. “En wie had die stift vast dan?” Hij kijkt nog norser, zijn hoofd zakt en zachtjes hoor ik hem zeggen……….”ik……”

Ik benoem dat ik het erg vervelend vind voor hem dat die woorden zomaar op zijn arm terecht zijn gekomen….. en vraag aan hem waar hij dan zo aan moest denken waardoor dat zomaar op zijn arm kwam te staan. Hij slaakt een zucht en zijn schouders ontspannen. Ik voel de opluchting bij hem dat ik niet boos word om wat hij op zijn arm heeft gezet en vervolgens komt het hoge woord eruit. ”Tja, naar het graf gaan helpt ook niet hoor! Ik moet gewoon de hele tijd aan papa denken en ik word er gek van, dan wil ik die nare gedachtes niet meer in mijn hoofd, maar het wil dan niet weg en dan ga ik gekke dingen doen.” Gisteren zijn we weer naar de begraafplaats geweest, het is even weer wat meer op de voorgrond, hij is met zijn gedachtes bij emotionele dingen en kan het dan moeilijk verwoorden. Samen hebben we het er even over dat ik begrijp dat hij het weer even moeilijk vindt. Ik vraag hem of dit dan de oplossing is om het op deze manier af te reageren. Gelukkig begrijpt hij dat dit ook niet helpt. Want vervolgens is hij nog bozer, maar meer omdat hij z’n arm eronder heeft gekrast met scheldwoorden, wat er vervolgens ook niet goed af wil. Ik geef hem aan dat het toch wel belangrijk is dat hij het bij juf ook aan kan geven als hij even “moeilijke” gedachtes heeft. Hij knikt en begrijpt inderdaad dat deze oplossing niet heel handig was voor hem. Hij vertelt juf, die nog op het schoolplein staat, wat er nou precies aan de hand was. De juf reageert begripvol en stelt voor om een kladschriftje op zijn tafel te leggen. Deze kan hij de volgende keer gebruiken wanneer hij het weer even moeilijk heeft en het van zich af wil schrijven/krassen om vervolgens te verfrommelen, weggooien of mee te nemen, zodat de boosheid er toch even uit is. Ze vertelt hem er wel even bij dat ze dat normaal op school niet willen horen en zien, maar in deze situatie begrijpt ze ook dat deze woorden,die in zijn lijf zitten, er af en toe uit moeten. Maar hiervoor kan hij nu zijn schriftje gebruiken.” Fijn juf, dat je zo meedenkt!” Zeg ik namens mijn zoon. “Natuurlijk, er is altijd een oplossing……..!”