Afscheid nemen……

Hoe kun je van iemand afscheid nemen, waarvan je geen afscheid wilt nemen.
Pijn, verdriet, verward, onmacht, boosheid…. we hebben het allemaal gevoeld en doorgemaakt. Het is niet te bevatten, nog steeds onbegrijpelijk. Maar vandaag is de dag dat het 4 jaar is geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van René, jullie papa.

De dag van de uitvaart. Het is een prachtig zonnige dag. Er zijn veel mensen aanwezig. Dit hadden we al voorspeld. René, slechts 34 jaar jong, vader van 3 prachtige kinderen en lid van de voetbalvereniging. De ruimte waar de uitvaart plaatsvindt, is niet heel groot en er moeten wat aanpassingen gedaan worden, zodat iedereen er toch bij kan zijn.

Het is een moeilijke dag. Zoveel mensen, zoveel verdriet en andere emoties. Ik merk dat iedereen het lastig vindt op deze dag. We moeten compromissen sluiten om de dag voor iedereen zo goed mogelijk te laten verlopen. Je ziet onbegrip bij mensen, verbazing, spanning maar ook boosheid.
Ik vind dat we niet kunnen en mogen spreken van schuld… in geen enkel opzicht. Iedereen blijkt een mening te hebben, iedereen bekijkt het van zijn eigen kant. Maar waar iedereen vandaag gelijk in is, is het verdriet dat we op deze dag voelen….

De week voorafgaand aan de begrafenis was ontzettend moeilijk. Jullie hebben afscheid van papa kunnen nemen, zo goed als mogelijk was, op jullie eigen manier. De kist hebben jullie mooi kunnen versieren. We heb herinneringen opgehaald en in de kist geschreven. Het was moeilijk, maar oh zo waardevol, om deze herinneringen op te schrijven, vast te leggen en om samen te huilen om dat wat nooit meer kan! De plaatselijke voetbalclub heeft het voetbaltenue, waar papa altijd in speelde afgegeven. Deze hebben jullie versierd en mooi gekleurd.

De mensen zijn binnen. Het is nu definitief. Het is moeilijk voor iedereen. En onbegrijpelijk voor jullie, zo klein als jullie nog zijn! Maar we moeten….. en we mogen! Nog éénmaal lopen we met z’n 4tjes… naar de plek waar papa ligt. Een laatste afscheid voordat de dienst begint. We hebben steun van lieve mensen om ons heen. We luisteren, we huilen en één van jullie slaapt zelfs tijdens de dienst in m’n armen.
Wanneer de dienst is afgelopen vertrekt iedereen naar buiten. Jullie lopen mee en kijken naar de kist, daar waar papa in ligt. Langzaam verdwijnt hij in de rouwauto. In een lange stoet lopen we achter de auto aan. Zo kinderlijk als jullie nog zijn, zo onbevangen. In jullie ogen lijkt het op sommige momenten een bijzondere dag. Al die mensen, allemaal bekenden. Zo nu en dan hebben jullie zelfs even lol.
We komen aan bij de begraafplaats. Wat er allemaal nog gezegd wordt krijgen we niet mee. Jullie kruipen naar voren en gaan liggen. Liggend in het gras, kijken jullie naar alle mensen die een laatste groet brengen bij het graf. En dan kunnen wij. Wat is dit moeilijk zeg!!  “Het gat is diep”, dat hebben jullie wel gezien. Ik pak jullie spulletjes en gehurkt leggen we het schilderijtje, een foto en een prachtig bloemstuk op de kist. Een laatste groet, een laatste kus…. rust zacht lieve papa, we gaan je missen!