3 jaar geleden

Een zeer heftige blog, met een erg schokkend verhaal.
Ik heb er lang over getwijfeld of ik dit wel of niet moest doen, juist omdat het zo heftig is.
Vandaag is het 1 juni. Een dag die drie jaar geleden het leven van mij en mijn kinderen voor altijd heeft getekend. Deze dag zag hun vader geen andere uitweg dan uit dit leven te stappen. Helaas maken te veel mensen zelfdoding mee binnen hun familie-/vriendenkring. Een onderwerp wat heel moeilijk te begrijpen valt, maar waar ook best nog een taboe over heerst. Hoe leg je dit uit? Hoe moet je dit vertellen? Vooral wanneer er kinderen bij betrokken zijn. Kun je ze eerlijk vertellen wat er is gebeurd? Kinderen vragen en willen weten wat ze aankunnen. Wanneer er niet eerlijk verteld wordt wat er is gebeurd, of wanneer er geen duidelijk antwoord op vragen wordt gegeven, gaat het zijn eigen leven leiden. Vooral kinderen maken de verhalen soms erger dan dat ze misschien wel zijn. En hoe schokkend is het voor je kind, wanneer je niet eerlijk bent geweest en ze het later van iemand anders moeten horen. Dan is het nog schokkender. Daarnaast heb ik gemerkt, dat wanneer je wel eerlijk bent, het voor de kinderen zo fijn is dat wanneer ze er over willen praten, ze de ruimte ook voelen om dit te doen. Ik merkte dat, wanneer mijn kinderen vertelden dat hun papa ‘zichzelf dood heeft gemaakt’, mensen dicht sloegen. Ze wisten niet meer goed wat ze moesten zeggen. Wat een begrijpelijke reactie is natuurlijk, maar voor mijn kinderen was het juist zo fijn, wanneer er juist wel over gepraat mocht worden. Er zullen verschillende kritische blikken zijn op mijn blog, maar ik hoop met mijn positieve kracht en mijn openheid, mensen te kunnen steunen die iets dergelijks hebben moeten meemaken.
Wanneer jou dit niet aanspreekt, adviseer ik je deze blog niet te lezen.

*01-06-2014*
Precies 3 jaar geleden…
Ik had besloten om mijn eigen weg naar geluk te kiezen, jij besloot vandaag jouw eigen weg te kiezen. Gisteren; ik had de sleutel gekregen van mijn eigen woning een paar straten verderop. Er werden wat spullen verhuisd, zodat het in eerste instantie bewoonbaar was voor mij en de kinderen. Die avond kwam ik nog bij je langs, het ging niet goed met jou. Ik zou alleen iets halen en dan weer weggaan. Je smeekte mij om de kinderen mee te nemen. Je gaf aan dat je het te zwaar had met jezelf en dat je het niet trok met onze kinderen om je heen. Dit is niet wat ik wilde en jij toch ook niet? De weken ervoor gaf je juist aan dat wanneer de kinderen bij jou waren jij je op je best voelde. De afspraak was dat ze dit weekend bij jou zouden zijn. Maar je kon niet meer! Ik zag het aan je ogen, je hele houding en hoorde het aan je stem. Het maakte mij bang, bang waar ik vanaf het eerste moment al bang voor was toen ik aangaf dat ik niet meer verder wilde met jou. Na een goed gesprek en duidelijke afspraken, die ik de laatste tijd alleen maar maakte met jou, besloten we samen dat ik de kinderen voor 1 nacht mee zou nemen en dat we de volgende morgen contact zouden hebben over hoe nu verder. Jij zou mij bellen, precies om 10 uur. Jij zette de kinderen in de auto, hebt ze een kus en een knuffel gegeven en ik heb de pyjama’s gepakt en wat eten voor de volgende morgen, want ik had nog niks in mijn eigen huisje. Mijn huis was nog niet echt klaar, maar toch ging ik er met de kinderen slapen.
De volgende morgen; 1 juni. We waren vroeg wakker. Ik besloot wat spullen op te ruimen, die we gisteren hadden verhuisd. Wat kleding van de kinderen deed ik in de kast. Ik voelde mij raar, het voelde niet goed. Ik kreeg rare beelden in mijn hoofd en zag een begrafenis voor mij……. Ik schudde mijn hoofd en sprak mijzelf toe niet zo raar te denken….maar m’n gevoel was niet goed. Het werd 10 uur, maar jij belde niet! Ik gaf je nog wat tijd. Na een kwartier belde ik je mobiel, maar ik kreeg de voicemail. Ik belde naar onze huistelefoon. Ook die nam je niet op. Weer kreeg ik de voicemail en sprak een boodschap in. Wanneer je nog even wat tijd nodig had voor jezelf was het ook goed, “maar laat in elk geval wat van je horen”.
Mijn ouders waren inmiddels bij mij gekomen. Ik vertelde dat je niet opnam…. En ik twijfelde. Zou ik heen gaan of niet. Mijn vader wilde ook wel heen, maar dit wilde ik niet hebben. Even later wilde ik toch heen. Maar ja, deed ik hier wel goed aan? De afgelopen weken gebeurden er wel vaker dingen waardoor ik in alle spoed naar je toe ging en uiteindelijk was dat hetgeen wat je ook graag wilde. Mij om je heen. Ik werd er gek van en wist soms niet meer wat te doen. Elke keer was het een andere smoes….. Dat dacht ik nu ook. Ik probeerde wat afleiding te zoeken, wat niet goed lukte. M’n vader was inmiddels weg en m’n moeder en m’n tante waren bij mij en de kinderen. Ik besloot uiteindelijk toch te gaan. Ook voor hen voelde het niet goed. We spraken alle scenario’s door. Als de deur op slot zat, zou ik niet naar binnen gaan en ik zou de politie bellen. M’n tante moest werken en m’n moeder bleef achter bij de kinderen. Ik had haar beloofd dat ik haar op de hoogte zou houden. Ik stapte de auto in en reed naar het huis, wat nog van ons samen was. Ik was leeg, had angst, maar hield mijzelf sterk. De straat voelde kil en leeg aan. De buren waren niet thuis, aan geen enkele kant. Raar, want dit was niet vaak zo. Ik parkeerde de auto voor de deur en wierp meteen een blik naar boven. Ik checkte alles; de gordijnen, de ramen….niks vreemds. Langzaam liep ik naar de voordeur en keek door het raam naar de kamer. Ook niks geks. Ik stond voor de voordeur en keek naar binnen door het glas. Er was niks te zien….. Ik durfde de voordeur niet aan te raken. Ik sprak mijzelf moed in en liep om het huis richting de tuin. Ik hoopte dat je daar zou zitten….. dat ik de deur van de schutting open deed en dat je mij lachend aan zou staren met de woorden: zie je wel, je bent toch gekomen. Maar ik deed de deur van de schutting open en zag niks…. Ja het was opgeruimd! Vreemd, vond ik, want de avond ervoor was het één grote chaos in de tuin. Langzaam liep ik naar de achterdeur, maar ook deze durfde ik niet aan te raken. Ik keek naar binnen, richting de keukentafel. Ook daar was het opgeruimd. Ik raakte lichtelijk in paniek…… ik keek de andere kant op naar de keuken….en ja hoor. Daar lagen afscheidsbrieven. Ik kon nog net het eerste en het laatste van de brief aan mij gericht lezen, waardoor ik genoeg wist. Ik begon te trillen, ik begon te huilen, ik raakte in paniek……ik pakte mijn telefoon en belde je beste kameraard….ik vertelde hem dat hij gelijk moest komen want het was “mis”. Ik belde gelijk mijn moeder en zei “mam het is mis, je moet zorgen dat er iemand bij jou en de kinderen komt”. Daarna belde ik de politie…. Ik ben in de tuin op de zandbakrand gaan zitten, nog kijkend in het schuurtje, in de hoop dat jij op je fiets weg was, maar deze stond er nog. Ik vertelde de politie dat ze moesten komen naar ons adres en vertelde dat jij waarschijnlijk zelfmoord had gepleegd. Ik vertelde dat je het al eerder had aangegeven maar dat ik nu afscheidsbrieven zag liggen en dat ik niet naar binnen durfde. Wachtend op iedereen ben in trillend naar voren toe gelopen. Er was niemand in de buurt….. de straat was nog zo kil. Huilend en in paniek ben ik tegen het huis van de buren aan gaan zitten, met onze huissleutel in mijn hand. Tegen ons eigen huis durfde ik niet te gaan zitten. Ik belde mijn moeder om te vragen of er al iemand bij haar was, maar vooral dat ze de kinderen niet alleen mocht laten. Ze vertelde mij dat ze mijn vader op de hoogte had gebracht en dat hij naar mij toe kwam. Daar kwam je kameraad aan….Hij wilde naar binnen met de sleutel om je te redden, maar ik hield hem tegen en zei nog;  “je kan hem niet meer redden”. Niet veel later kwam de politie én mijn vader eraan rijden. Ik gaf de sleutel aan de politie en vertelde dat ik niet mee naar binnen wilde. Mijn vader ging mee naar binnen. Ik bleef samen met je kameraad achter met mijn moeder nog steeds aan de telefoon. Ik huilde en huilde….ik wilde het niet weten. Niet veel later kwamen ze naar buiten en bevestigden ze wat ik eigenlijk allang wist en juist zo bang voor was.  Ik zakte nog dieper op de grond en schreeuwde de hele buurt bij elkaar! “Nee, nee, nee…. verdomme!!!!” Ik sloeg op mijn benen en huilde en huilde. Onmacht, alleen maar onmacht voelde ik. Ik heb zo geprobeerd je tegen te houden, zoveel mensen heb ik op de hoogte gebracht, om jou in de gaten te laten houden. Eindelijk accepteerde je hulp, wat je de volgende dag zou krijgen…….. maar het was te laat. Je wilde niet meer! Dit was je enigste uitweg.
M’n moeder was nog steeds aan de telefoon, ze kreeg alles mee. Ze gaf aan dat ze de kinderen mee zou nemen naar hun huis. Het enige dat ik nog kon zeggen, “mam, ik moet het de kinderen zelf vertellen, ik wil niet dat jij ze wat vertelt.” Het moeilijkste wat er was, maar ze waren op dat moment in goede handen en ik moest proberen rustig te worden.
Na een verklaring die ik bij de politie moest afleggen, kon ik weg. Hoe het precies is gegaan, weet ik nog steeds niet. Het is één grote waas. Het enige dat ik weet is dat ik met die vriend en zijn vriendin naar de huisartsenpost ben gereden om eerst daar te praten… want hoe moest ik het onze kinderen, van 2,4,6 jaar oud gaan vertellen. Ik wist wat ik moest vertellen, maar ik had bevestiging nodig. En ik moest mijn verhaal kwijt. De woorden die mij bijgebleven zijn is “kinderen vragen wat ze aankunnen”. Nog steeds in paniek, misschien wel lichtelijk in shock…ik weet het niet meer. Uiteindelijk vond ik dat ik naar mijn kinderen moest, want die wisten nog van niks. Ze brachten mij naar het huis van mijn ouders, waar iedereen was. Familie, vrienden, kennissen…..iedereen was op de hoogte gebracht en vingen mijn ouders op. Ze wilden mij omhelzen, maar ik had maar één doel voor ogen, mijn kinderen.
Ze waren bij mijn oom en tante die vlakbij wonen en waar mijn kinderen niet veel van de drukte hebben meegekregen. Het moeilijkste moment ooit. Ik was ineens rustig. Gek, aangezien ik vlak daarvoor nog in paniek was, maar ik moest sterk zijn. Een vriendin was meegelopen. Ik heb de kinderen bij mij genomen en ben tussen hen in gaan zitten. “Ik moet jullie wat vertellen”…..begon ik volgens mij en zei; “Papa is dood”. Één van de kinderen vroeg hoe dit kon, volgens mij was het de oudste. Hij verwachtte antwoord van mij….. Nog moeilijker was het om die woorden uit te spreken, maar ik wist dat ik hierin eerlijk moest zijn en vertellen wat er gebeurd was. Ik weet niet meer of ze gelijk nog meer vragen begonnen te stellen of dat dit later kwam. Maar ik heb ze uitgelegd dat papa zelf dood wilde en hoe hij dat heeft gedaan. Hoe je dit precies had gedaan heb ik op een later moment pas goed met ze besproken, deze specifieke woorden kreeg ik op dat moment niet uit mijn mond. Onze oudste zoon kwam gelijk bij mij op schoot en begon heel hard te huilen. Onze middelste pakte de fiets en is heel hard weggefietst…. En onze jongste, ik weet het niet meer. Volgens onze oudste zoon is hij weer gaan spelen.
Wat er daarna is gebeurd, weet ik ook niet meer. Er waren zoveel mensen, de kinderen hadden verdriet, er was ondertussen nog contact met de recherche, die nog onderzoek heeft gedaan naar de definitieve doodsoorzaak. Maar zelfdoding, dat stond vast.

Leegte, verdriet, onmacht!!! Dat was wat ik voelde!! Boosheid? Nee totaal niet. En nog steeds niet. Natuurlijk heb ik wel boosheid gehad, voor het feit dat jij de kinderen dit hebt aangedaan, dat zij opgroeien zonder vader, de man waar ze zo tegenop kijken, hun held!! Dat zij altijd met vragen zullen blijven zitten en ook ik maar ook mijn familie en jouw familie. Maar ergens weet ik dat het goed is zo. Ik was zo nauw met jou verbonden, dat ik weet dat je geen andere uitweg zag. Het gevoel dat ik de volgende morgen had, toen ik wakker werd. Ik was nog steeds moe, uitgeput en een leeg gevoel. Ik wilde uit bed stappen, maar ik kon het niet. Ik bleef liggen, het enig dat in mijn gedachte speelde was.. het is goed zo! Ik weet dat jij niet meer kon.
We hebben afscheid genomen, op een manier die passend was voor de situatie. De kinderen hebben passend op een waardevolle manier afscheid kunnen nemen.
We praten over je, we halen herinneringen op, nog steeds. Het wordt steeds makkelijker om er over te praten. Ze hebben jou nog steeds erg lief! En ze blijven je de beste papa van de wereld vinden.
En ik? Ik ben je dankbaar. Dankbaar voor alle jaren samen, onze drie prachtige kinderen, maar ook dankbaar wat het ons en mij nu allemaal heeft gebracht.