Nieuwe herinneringen

Vlieland, een plek waar we met ons “oude” gezin regelmatig kwamen. Een plek waar we alleen maar kwamen met ons oude gezin. Een plek waar veel herinneringen liggen, herinneringen voor mij, maar zeker voor mijn kinderen. Herinneringen die met name onze oudste heeft, waar hij alleen maar met tranen aan terug kan denken. Hij is inmiddels 9 en was nog nèt geen 6 toen zijn vader overleed. Steeds meer herinneringen raakt hij “kwijt”, het vervaagd, hij kan er niet meer bij.
Vlieland, een plek waar we dus altijd kwamen. Hij heeft verdriet, om alles en iedereen, alles komt er even uit. Maar dan, zo ineens….. slaat de angst toe, midden in het verdriet. Want nu papa er niet meer is, is alles anders! En Vlieland? We komen er niet meer….. Ik hoor zijn gedachten gaan. Papa is er niet meer en dit betekent (automatisch voor hem) dat Vlieland dus ook een plek is waar we dus niet meer naar toe kunnen gaan. Nog meer wat hij “kwijt” raakt. Het verdriet slaat nog meer toe. Alles is weg, voor zijn gevoel, alles wat met papa te maken heeft is weg. Want de plekken waar hij graag kwam met zijn vader, daar komt hij eigenlijk niet meer. Niet omdat dat niet kan, maar meer omdat het hem te veel verdriet doet.
Vlieland, hij vond het altijd zo fijn daar, het huisje, de zee, het strand, de vuurtoren, alle leuke dingen daar. Ik vraag hem voorzichtig of hij het fijn zou vinden om daar nog eens een keer naar terug te gaan. Hij kijkt mij met grote, betraande ogen aan en vraagt; “Meen je dat mam?”. Ik knik en vertel hem dat als hij dat graag wil dat we dat dan gaan doen, samen met zijn broertjes. Hij vliegt mij om mijn nek en er volgen nog meer tranen, maar nu tranen van “geluk”.

De dag is daar. Samen met zijn broertjes en met oma, die ook mee mocht, gaan we een dag naar Vlieland. Ze hebben er zin in. Ik ook, maar toch ergens voelt het voor mij raar. Het is voor mij ook een plek met veel emoties. Maar we gaan er een leuke dag van maken, is mijn motto.
We staan te wachten op het moment dat de deuren opengaan zodat we naar de boot toe kunnen. Eindelijk is het zover, daar gaan we. Wanneer we naar de boot toe lopen zegt de oudste, “Mam, zullen we hier een foto maken? Op precies dezelfde plek, waar wij toen ook met papa stonden”. Ik knik en hij pakt mijn telefoon om die aan een man te geven zodat hij een foto van ons kan maken op dezelfde plek, met de boot op de achtergrond. “We gaan nieuwe herinneringen maken mam”, zegt hij. Wauw, vol trots kijk ik naar hem en denk; precies jongen, dat gaan we doen! Hoe moeilijk hij het er mee had, zoveel rust heeft hij vandaag in zijn lijf en zo dapper en sterk spreekt hij met díé woorden.
De dag is nog maar net begonnen en we genieten nu al volop. Samen op de boot en boven op het dek. De harde wind, het ruige water, de gedachten die door ons hoofd gaan. We komen aan. De mensen staan te zwaaien op de kade. De kinderen genieten, ik vind het moeilijk. Er schieten even wat herinneringen door mijn hoofd. Maar ik dwing mijzelf om me over die moeilijke gedachte heen te zetten. Want vandaag zijn we hier met een ander doel. Precies, het doel van mijn zoon houd ik voor ogen, nieuwe herinneringen maken.

We huren fietsen voor de kinderen en voor mijn moeder en mij een tandem. Daar gaan we…… met veel lol en plezier crossen we over het eiland heen. Vele vragen komen die dag naar boven bij de kinderen. Hoe oud was ik? In welk huisje zaten we? Oh ja, dit ken ik van de foto’s. Zullen we hier ook een foto maken? Net als die ene foto, samen met papa. Ik zie blije gezichtjes, ze genieten alle drie, stuk voor stuk. En ik? Ja ook ik geniet. Ik kan herinneringen levend houden. Ik laat ze de plekjes zien die zo speciaal waren, ze klimmen in de boomhut, wat ze toen ook deden. Ik laat ze het huisje zien, waar we altijd sliepen. En plots komen de herinneringen weer een beetje naar boven. Vooral bij de oudste! Wat is hij blij! Samen met zijn broertjes genieten ze van alle herinneringen die ze nog hebben of herkennen van foto’s en filmpjes. Maar wat doet het ze goed! En mij trouwens ook. Wanneer de dag ten einde loopt gaan we nog even heerlijk uitwaaien op het strand en maken we een wandeling met onze blote voeten door het water. Genietend van alles en de heerlijke gesprekken, met een lach en een traan. Oude herinneringen koesteren wij, nieuwe herinneringen zijn vandaag gemaakt, op een plek die blijft bestaan.