Line-up

Al vanaf hun geboorte zijn mijn kinderen lid van de PSV-fanclub. Hun vader René was een PSV-fan in hart en nieren. Toen de oudste 4 jaar was mocht hij voor het eerst met papa mee naar een ‘echte’ wedstrijd van zijn club! Wat een bijzonder moment was dat!! Vader en zoon samen naar de wedstrijd van PSV. Daar droomde René altijd van, om samen met zijn ‘mannen’ naar het stadion te gaan.

De mailtjes van de PSV vereniging lees ik nooit. Maar deze keer toevallig wél! Alsof het zo moest zijn… Want, een uitnodiging voor de line-up, Groningen-PSV op woensdag 13 december. Wauw… wat een eer!
Maar oh, wat had ik het René gegund om dit samen met zijn jongens te doen.

Ik heb ze gevraagd wat ze wilden en ze wilden dit avontuur beslist niet missen! Ik bevestigde de mail, waarbij de oudste twee jongens opgegeven werden voor deze bijzondere dag.

En ja, de emoties slaan al snel toe, vooral wanneer het bedtijd is. Ik lig bij één van de jongens in bed en vraag wat er aan de hand is. “Ik vind het moeilijk mam. Ik had zo graag gewild dat papa er ook bij was”. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik huil zachtjes met hem mee… “Ja jongen, wat had ik ook graag gewild dat jullie dit samen met papa konden doen!” De ander begint ook te huilen en zegt: “Ik ben nog nooit met papa naar het stadion geweest en dat kan ik ook nooit meer doen!”

Ik weet het, ik voel hun verdriet en boosheid, die op dat moment weer op komen zetten. We praten er over en we zoeken naar oplossingen. Ik vraag of ze misschien een kleine pasfoto mee willen nemen, zodat ze die in hun hand kunnen houden wanneer ze het veld op lopen. Maar dat is niet wat ze willen. Er moet wel een foto mee, maar die moet ik in mijn tas houden. Ze willen stralen op het moment wanneer ze op het veld staan.

Alle twee mogen ze 2 mensen meenemen naar de wedstrijd. Samen beslissen ze dat mama, hun jongste broertje, bonuspapa Dennis en opa mee mogen!

Ze vinden het spannend, maar hebben er ook erg veel zin in. Alle PSV spullen worden bij elkaar gezocht en gaan mee richting Groningen. Wanneer we daar aankomen mogen ze gelijk mee met de mensen van de organisatie. De ouders en begeleiders mogen een plekje op de tribune zoeken voor de foto’s. En na een poos komen ze wat onzeker maar stralend het veld op lopen. Samen met de spelers van PSV! Wauw!!! Wat een ervaring. En wat genieten ze hiervan.

Even later begint de wedstrijd en ze genieten van de spanning die in het stadion heerst.
PSV staat voor en ze willen zó graag dat de club van papa wint. Maar in de laatste minuut wordt het tóch nog gelijk spel. Ik zie een klein, teleurgesteld gezichtje… maar desondanks nog steeds genietend.

Wanneer we naar huis rijden en in de auto zitten komt alles er even uit.
De één vraagt de foto van papa en hoor ik stilletjes huilen op de achterbank. Niet veel later valt hij in slaap. De ander kruipt tegen mij aan en zegt: “Ik vond het fijn mam, maar op het laatst moest ik toch even aan papa denken.”

Er wordt met ons meegeleefd op deze bijzondere avond! We krijgen een lief berichtje van een vriendin, die ik laat lezen aan mijn zoon. Hij krijgt tranen in zijn en ogen en knikt!  We zijn het er allebei mee eens: “Papa heeft vast meegekeken vanaf een wolkje.”